dag 30: wat schuilt er achter deze glimlach?

Goedemorgen! Vroeg ontbijten want de bus ging toch iets eerder dan ik dacht. Om 09.30 uur moeten we de bus hebben. Braaf stonden we om 08.30 uur op het station, want je moet je immers een uur van tevoren melden. Nu is dat hier niet echt nodig, maar de taxi kon ons om 08.00 uur ophalen. Fijn!

Nou, uiteindelijk hebben we 2 uur staan wachten, want de bus had ook nog eens een uur vertraging. Wachten duurt al lang, zéker wanneer je niet weet wanneer de bus ein-de-lijk komt! Vertraging is tot nu toe ook niet heel vaak voorgekomen, dat scheelt!

Maar… het is vandaag papa zijn verjaardag!!! GEFELICITEEEEERD!!!! Toch wel gek om dan ver weg te zijn en er thuis groot feest gevierd wordt! Maar na wat berichtjes en ’s avonds een telefoontje ben ik er toch een beetje bij.

De bus reis duurde niet heel veel langer dan gepland. Maar bij aankomst op het bus station was het wel even gekkenhuis. In de bus slaap ik telkens heel snel en gaat de tijd daardoor ook heel snel. Nu dacht ik dat het nog wel even zou duren en werden we beiden net op tijd wakker voor Bayamo. Daar slapen we vannacht. Het is nu ongeveer 14.00 uur en als het goed is staat er een taxi voor ons klaar. Door de wachtruimte van het bus station moeten we naar buiten om bij de taxi’s te komen. Anders dan anders staat hier geen kudde taxi chauffeurs. Binnen werden we namelijk al aan alle kanten aangesproken. Uhhm, op z’n briefje staat wel Hollandaise, maar ik heet toch écht geen Astrid. En wát een druktemaker, even mak aan hoor! In het Spaans ratelde hij zó snel, dat ik het adres er maar weer even bij gepakt heeft en dát was het adres wat hij ook had doorgekregen. Nou ja, oké. We zien wel waar we nu weer uitkomen. Dus achter hem aan lopen we naar een taxi… weer een fiets taxi. Zonder bagagedrager. Hoe wou hij ons daarin vervoeren, met een koffer en een backpack? Dat had hij al helemaal bedacht. Dus in 2 minuten tijd zaten we in de taxi op weg naar onze casa. En dit keer in één keer de juiste casa. Tof!

Allebei nog even aan het bijkomen van de aankomst, verbaasden we ons wel over de rust die in deze stad heerst. Het is vooral ook een meer gezellig dorpje, zo kun je het wel noemen.

In de casa slapen we bijna in de huiskamer. In de keuken wordt druk verbouwd, op het terras zit nog een stel wat vandaag vertrekt en de slaapkamer grenst aan de huiskamer. Helemaal gezellig! De één na de ander komt even een praatje maken en na de spullen in de kamer gezet te hebben komen we even bij op het terras wat nu vrij is. Grappig, we zitten aan het wi-fi plein. Dat is voor het eerst dat we zo dichtbij zitten! Niet dat we er heel veel mee kunnen, want we willen toch wel wat gaan eten. Het is écht een dorpje en van het ene leuke plein lopen we naar het andere leuke plein. Door de winkelstraat, vol met kunst komen we op een plein waar een show gaat beginnen.

Oei, daar hebben we toch wel lang stil gestaan! Het is een soort talentenjacht. Kinderen uit de buurt kunnen hieraan meedoen. Maar wát een talent!! Zang en dans staan centraal en het ene talent na het andere treedt hier op. Prachtig!!! Veel te lang hebben we met veel plezier naar de show gekeken. Tot we maar een restaurantje op gaan zoeken. Bij het eerste restaurantje hadden ze varken. Een menu kaart kenden ze hier niet en het leek er niet echt op dat er in de laatste weken iemand hier gegeten heeft. Dus hebben we maar een mojito gedronken en zijn we door gegaan naar een ander restaurantje. Hier hadden ze wel een menu kaart en hadden ze voor 15 een pizza. Tsja, da’s voor hier héél duur! Maar toch maar gedaan. We moesten toch wat!! Twee biertjes en een pizza verder… 31. Maar ja, 31 wat… wij dachten cuc. Dat is dus 31 euro. Haha, twee mannen kwamen niet meer bij van het lachen toen ze vooral Corine heel aandachtig de rekening zagen bekijken. Hij kwam wel even tekst en uitleg geven. Het was namelijk niet in de peso convertible, maar in de lokale peso. Dan moet je het bedrag nog even delen door 25. Dan kwam je toch op een heuuuul ander bedrag uit. Voor 1,25 hebben we dus gegeten! AHA!! Dat is dan wel weer het andere uiterste, maar nu begrepen we het wel.
Echt rustig eten is het hier niet. We snappen best dat het land hier economisch niet goed in elkaar zit, maar het straalt er wel van alle kanten vanaf dat de mensen hier heel graag het land uit willen. De makkelijkste manier is: liefde! Tsja, daar zijn we helaas niet gevoelig voor dus slaan we de uitnodigingen om erbij te komen zitten vriendelijk af. Twee bloemen verder en we taaien af naar de casa. Morgen gaan we om 06.00 uur ontbijten want om 06.45 uur staat de gids voor ons klaar om ons mee te nemen naar het nationaal park: Sierra Maestra. Vanaf hier heeft Fidél de guerillaoorlog uitgestippeld…