dag 31: op avontuur in de Sierra Maestra

Jaja, om 06.00 uur zaten wij aan het ontbijt! Kun je nagaan hoe vroeg onze wekker ging. Maar dat geeft niet, want we gaan op excursie! Het is misschien maar goed dat jullie dit verhaal achteraf lezen… want als ik van tevoren had verteld over wat voor paadjes ik geklommen heb, zou dat misschien niet écht een geruststellende gedachte geven. Maar, het is helemaal goed gekomen!

Tijdens het boeken van deze excursie, vertelde de reisagent wel dat we goede schoenen aan moesten doen en veel water mee moesten nemen. Terwijl hij dat vertelde, begon hij lachend te vertellen dat er ook een keer iemand op converse schoenen de berg beklommen heeft. Hmm, dat zijn nou précies de wandelschoenen die ik ook mee heb. En ook nog eens m’n witte… dan kan hij helemaal z’n lol op. Al zijn die niet meer wit, want tijdens het paardrijden in Vinales had ik deze ook aan. Die zitten al helemaal onder het zand. Dat staat in elk geval al een stukje stoerder. En ik laat me natuurlijk niet gek maken! Dus, schoentjes aan en gaan! Hij stond wel even gek te kijken, maar verder waren we heel goed voorbereid.

We moesten een uurtje rijden, met de taxi naar het nationaal park Sierra Maestra. Daar konden we het laatste stuk met een stoere jeep mee naar het startpunt vanaf waar we het gebied in zouden wandelen. We mochten het stuk ook wel alvast wandelen, maar de helling was 45% en eer dat we dan aan zouden komen bij het startpunt (als we dat al zouden halen) zouden we al helemaal gesloopt zijn. Het zonnetje scheen alweer lekker en de temperatuur ging al richting de 35 graden. Wel was het pas 09.00 uur en de gids stond klaar om ons in een groepje van 6 personen mee te nemen het gebied in. Het is een prachtig natuurgebied, maar ook hier laat de geschiedenis diepe sporen na. Vanaf hier begonnen Fidel Castro en Che Guevara en andere opstandelingen de guerillaoorlog. Ze konden overleven doordat lokale boeren voedsel brachten.

Ook hier heeft het veel geregend, waardoor de paadjes naar de hutjes van Castro en Guevara vrij glibberig waren. En ja, nog steeds op m’n schoentjes klommen we over rotsen, vlak langs de afgrond vol bomen en over kleine riviertjes. Steile hellingen, modderige paden en de meest prachtige vlindertjes die tussendoor fladderden.
Het eerste hutje wat we zagen was van Che Guevara, het was het ‘ziekenhuis’. Vervolgens langs het graf van een medestander naar het hutje waar Fidel woonde. Met de koelkast, zijn bureau en het bed leek het alsof hij hier ieder moment weer heen kon komen. Ook zijn vluchtluik werd gedemonstreerd en het gedeelte waar zijn ‘secretaresse’ de belangrijke documenten tekende. Bijzonder om dit zo dichtbij te zien. De kogelgaten zijn nog te zien in de koelkast. In 1959 eindigde de guerillaoorlog met de val van Batista.
Dezelfde weg weer terug, was toch wel wat makkelijker. Misschien was het omdat we de weg nu wisten of omdat we nu gewend waren om goed op te letten. Het was eigenlijk heel goed te doen! Al denk ik wel dat we morgen niet meer kunnen lopen van de spierpijn. Zó fanatiek ben ik al een tijd niet meer geweest haha! Maar wat was het gaaf!! Lekker klimmen en klauteren. Al met al een tocht van 3 km heen en 3 km terug.

Tijdens de taxirit terug naar Bayamo, heeft de reisagent alvast maar even geregeld dat we in de casa nog een douche mogen nemen. Die hebben we wel nodig! Eigenlijk hebben we hier al uitgecheckt, omdat vandaag ook de tocht naar Santiago de Cuba op het programma staat. Maar in de badkamer van deze lieve mensen, mogen we toch nog even onder de douche springen. Heel fijn!!

Fris en fruitig stappen we om 17.00 uur het bus station in, zodat we om 18.20 uur de bus kunnen nemen. De tickets gekocht en de man van de kaartjesverkoop zegt dat we wel érg vroeg zijn, dus wijst ons aan dat we aan de ene kant het kantoortje uit kunnen of aan de andere kant. Het kantoortje is denk ik hooguit 2 bij 3 meter. We mogen óf een stukje wandelen, óf nog even wachten. Wachten kan in dit kantoortje, óf buiten. En op het moment dat hij de deur open doet om alles te demonstreren, verschiet hij toch wel even van kleur. Het is me toch aan het regenen!! De regenbuien in Nederland zijn er niets bij. Oh zegt íe, misschien toch maar even wachten…en dat vinden wij een heel goed idee! Hier hangt een televisie, deze meneer is zo vriendelijk om wat muziek aan te zetten op de televisie. Als er een andere man binnenkomt die ook aan het werk is, vraagt hij of we kunnen dansen. Corine heeft jaren lang op dansles gezeten, dus die springt op en samen dansen ze nog even op de muziek van de televisie. Dat maakt het wachten toch een stuk leuker!!

Uiteindelijk komen we om 22.00 uur aan in onze nieuwe casa en duiken we meteen ons bedje in. Het was een  prachtig avontuur vandaag!