dag 19: daar gaa we dan!

06.30 uur en de wekker gaat… Mijn vlucht gaat om 10.30 uur en Fekke vliegt om 17.05. Het sluit niet heel goed op elkaar aan dus, maar daar is niets aan te doen. We hebben onze planning erop aangepast. Het zou de bedoeling zijn dat we om 07.45 uur de sleutels in zouden leveren en om 08.00 uur zouden vertrekken richting Hato, het vliegveld. Onderweg nog even wat broodjes meenemen bij de bakker vandaan en rond 08.45 uur zouden we dan aankomen op het vliegveld. De koffer voelde toch wel heel zwaar aan en we schatten zo in dat het best wel wat zwaarder dan 23 kilo was. Bij de drop off was het niet zo heel druk. Een chaos was het wel een beetje. Op de tv schermen stonden allerlei bestemmingen… Aruba, Bonaire, Miami… je raadt het al: geen Havana. Dat was de laatste balie. In de rij tussen de Spaanstalige mensen die waarschijnlijk op vakantie zijn geweest naar Curaçao. Eindelijk was ik ook aan de beurt. Koffer op de band… hoe is het mogelijk!? 22,9 kilo!! Haha, dan zijn we toch wel erg benieuwd naar de koffer van Fekke, want daar zit ook nog wel heel wat bagage in.
Alles geregeld, toen één van de baliemedewerkster vertelde dat het vliegtuig wel heel veel vertraging heeft. Oh, en wat is heel veel? In plaats van 10.30 uur zouden we nu om 13.20 uur vertrekken. Ik zou alvast naar boven mogen maar ik mocht ook nog even weg van het vliegveld. Dan zou ik om 12.00 uur terug moeten zijn. Hoe laat is ’t nu? 09.00 uur. Dan gaan we nog even op pad! Dat was leuk, kond ik toch nog even wat langer met Fekke op pad gaan. Lekker even wat drinken in Punda, nog wat winkeltjes bekijken en nieuwe schoenen scoren. Dat was de missie. Geen schoenen voor mij, maar voor Fekke. Dat is geslaagd! Nog een drankje en toen maar wel weer terug richting het vliegveld. De auto hadden we nog, want die zouden we pas om 14.00 uur in moeten leveren. Handig dus!

Nou, m’n koffer was al weg en ik hoefde alleen nog maar luchthavenbelasting te betalen voor een internationale reis. En daarna konden we het afscheid echt niet langer uitstellen. Dat was ook dit keer wel erg moeilijk! We hebben ook zó’n leuke week gehad!! Nou, maar snel naar boven, richting de gates en de douane. Daar kon ik zo doorlopen, geen rij te bekennen. Bij de gates moesten we wel weer een tijd wachten. Na al een keertje de winkeltjes bekeken te hebben en wat gedronken te hebben, kwam ik een meisje tegen wat in de rij van de drop off achter mij stond. Een Nederlands meisje, waar ik nog heel gezellig mee heb zitten kletsen. De vertrektijd veranderde ook steeds weer. Even leek het er zelfs op dat ik Fekke achter de douane weer tegen zou komen. De tijd dat ik zou vliegen stond nu al op 15.30 uur. Grappig was dat Anouk, want zo heet het meisje wat ik heb leren kennen, en ik naast elkaar zaten in het vliegtuig. Heel toevallig! We zullen elkaar misschien niet heel veel tegenkomen, want zij blijf voor een langere tijd in Havana, maar het is in elk geval leuk om samen ergens aan te komen op een plek die we allebei nog niet kennen. Fekke heb ik wel nog gezien, maar tijdens het zwaaien bij de douane waar hij in de rij stond hoorde ik dat er nog twee namen werden omgeroepen voor de vlucht richting Havana. Oeps, we moesten nu toch echt al boarden. Gelukkig is het een klein vliegveld en ben je er zo. Met de bus werden we naar ons vliegtuig gebracht. Een Fokker, die in vergelijking met het grote vliegtuig van de KLM een stuk kleiner was. Het vliegtuig had twee stoelen aan de ene kant en drie stoelen aan de andere kant. Een Nederlands sprekende stewardess, met een vliegtuig vol Spaanstalige mensen. Nou ja, vol… dat was het vliegtuig nog lang niet! Ik kon languit over drie stoelen en Anouk die aan de andere kant van het gangpad zat kon  languit over twee stoelen. We hebben maar even lekker geslapen, want dat wachten is best wel vermoeiend! Uiteindelijk gingen we om 16.00 uur de lucht in en zou de vlucht 2 uur en 50 minuten duren.
De vlucht verging prima! Wel veel turbelentie, waar ik af en toe even wakker van werd. Maar verder ging het helemaal goed. Lekker wat te drinken, een broodje en een prachtig uitzicht. Om 19.00 uur kwamen we aan in Havana en stapten we op nieuwe bodem. De eerste indruk was al prachtig! Een heel ander eiland dan waar ik vandaan kwam. Met de bus richting het vliegveld en achteraan in de rij. De rij voor de douane. Alhoewel er van tevoren heel veel verteld is over het terug gaan in de tijd… was hier op dit moment nog niet veel van te merken. Camera’s waar je in moest kijken tijdens de paspoortcontrole en computers die er heel nieuw uitzagen. Wat mij vooral opviel was het personeel. De dames droegen korte rokjes en nette blousjes met een sjaaltje. Maar daaronder zag je een grote diversiteit aan panty’s. Van kant tot printjes in de panty’s. Ook waren de mensen ontzettend vriendelijk en werden we van harte welkom geheten toen we het land verder in mochten stappen. De handbagage weer even door de scanners en de koffers stonden al op ons te wachten naast de band. Snel! Al hadden we wel een poosje staan wachten voor de douane. Aangezien ik eerst om 13.00 uur aan zou komen en het nu al 20.30 uur was, was ik erg benieuwd of mijn transfer dit door had gekregen. Via mijn reisagent had ik dit wel laten weten, maar of dat ook bij de taxi chauffeur aangekomen was… geen idee! Na nog een keer door een laatste controle of we geen verkeerde koffer mee hadden genomen, liepen we een enorme menigte in! Wow, alsof je een beroemdheid bent! Zo werd je toegesproken door de taxi chauffeurs. Ja hoor! Een bordje met ‘Priscilla Rusman’. Kon niet missen! Hmm, maar als ik nog niet zenuwachtig was…werd ik het nu wel! Jeetje wat een stuiterbal. Come, come! Change money here… en ondertussen kijken waar je loopt met je koffer, een beetje de boel verkennen en opletten waar hij naartoe rent. Dat was weer even schakelen! Ook nog even telefoonnummers uitgewisseld met Anouk en op naar de taxi. Tsja, toen stonden we op het grote parkeerterrein bij de verkeerde taxi. O nee, daar had ik niet geparkeerd. Je zag ‘m denken… waar dan ook alweer wél? Haha, tussen de bussen door langs de andere taxi’s. Oh gelukkig, daar stond ‘ie. En ja, hier past de sleutel wel in. Gelukkig! Want ik had echt geen zin om alle taxi’s langs te gaan in de hoop de juiste te vinden. De gele taxi’s zijn de taxi’s die we moeten hebben. De mooie oldtimers stonden er ook, maar voor nu ga ik met de gele.

Ik was er wel een beetje bang voor dat hij net zo zou rijden als dat hij liep, dat kon je eigenlijk geen lopen meer noemen. Nu viel dat gelukkig reuze mee! Hij wist ook precies hoe lang hij nog de tijd had om door groen licht te kunnen rijden, want bij ieder stoplicht hebben ze een soort stopwatch hangen. Heel grappig! Je ziet hoeveel seconde je moet wachten voor het rode licht en hoeveel seconden het licht nog groen is. Her en der zijn de wegen wel erg hobbelig en donker. Op sommige stukken zijn ineens geen lantaarnpalen meer. Je zou denken dat er dan ook niemand op straat te zien is, aangezien er ook geen bebouwing is op die stukken. Ik zat er mooi naast, langs de kant van de weg lopen en fietsen allerlei mensen. Dat is écht geen aanrader! Op sommige stukken is er ook wel weer verlichting. De wegen zijn hier trouwens ook heel breed. Er zijn zomaar drie, vier banen voor één richting. En dat zijn dan nog niet eens de hoofdwegen. Maar hoe meer je in het oude Havana komt, hoe smaller de wegen. Het is al donker buiten, maar het is duidelijk te zien dat de huizen langs de kant van de weg er niet erg groot en goed onderhouden bij staan. Ook aan de andere auto’s op de weg zijn grote verschillen te zien. Heel veel oldtimers, de meest prachtige kleuren en modellen. Maar ook de meest oude modellen. Veel oldtimers staan al stil langs de kant van de weg en er wordt druk aan geklust. Ik kijk m’n ogen uit. Prachtige gebouwen, ingevallen huisjes en oude winkeltjes waarvan ik nog niet helemaal kan ontdekken of ze nog open zijn zie ik als ik uit het raampje van de taxi kijk. Wel bedenk ik mij, dat ik dit niet een hele fijne buurt vindt…op het eerste gezicht. Toch stopt een minuut later de taxi in een smal straatje. Hier zal ik slapen. Van de buitenkant is het een deur in een pand, maar van de binnenkant is het prachtig! Wat word ik vriendelijk ontvangen!! Ik kan me zo voorstellen dat je er niet echt meer op zit te wachten om ’s avonds iemand te ontvangen, die eigenlijk al ’s middags aan zou komen. Daar was geen sprake van! Een man, van rond de 45 jaar tilde meteen mijn koffer naar mijn kamer. De kamer was ruim! Je kunt eerder zeggen…groot! Een keukentje, slaapkamer, badkamer en zithoekje. Maar vooral ook enorm schoon! Een fantastische plek om drie daagjes te gaan slapen. Mijn paspoort wordt gecheckt en na het afspreken van de tijd voor het ontbijt duik ik lekker mijn bedje in. Want moe ben ik toch best wel na al deze nieuwe indrukken. Luisterend naar de geluiden van de straat, val ik heerlijk in slaap.