dag 26: oké, blijf bij jezelf!

Wow, wat heb ik slecht geslapen! Hartstikke leuk, slapen in het historisch centrum. Maar de haan die de hele nacht heeft lopen kraaien mogen ze van mij ergens op een bordje leggen vanavond. Vanaf 03.00 uur heeft hij de boel bij elkaar geschreeuwd. Dat geluid ben ik natuurlijk niet gewend, aangezien ik hard weg ren voor alles wat fladdert. Maar oké, een nieuwe dag en nieuwe avonturen.

Het is voor het eerst dat ik mijn belevenissen ’s middags al type. En na het lezen van het volgende stuk, zullen jullie misschien snappen waarom.

Na eerst heerlijk ontbeten te hebben, moest ik mij om 09.00 uur melden bij een hostel verderop in de straat. Tsja, aangezien ik geen idee had waar ik nou wél precies zat op de kaart wist ik ook niet waar ik nou precies naartoe moest. De dame van de casa wist dat wel en na twee blokken moest ik rechtsaf. Gelukt en gevonden! Dit ging heel makkelijk.

Om 09.00 uur zou er een bicitour zijn, waarbij ik mee mocht en Astrid en Wiebe zouden ook deze excursie hebben staan. Helemaal gezellig! Zij waren er nog niet, maar diegene die vanaf Nederland alles regelt voor MiCuba was er wel. Hij spreekt Nederlands en voor zijn werk is hij naar Cuba. Aangezien het hostel waar ik mij moest melden van zijn ouders is en hij in Cuba is geboren, spreekt hij dus ook Spaans. Hij vroeg waar ik zat en toen ik de naam van het hostel gaf en een kant op wees in de stad, vertelde hij mij dat daar helemaal niet dat hostel zit. Uhm, maar daar heb ik wél geslapen! Na wat navraag viel hij maar met de deur in huis, dat was dus niet goed. Oh! Dus ik uitgelegd hoe het gegaan is gisteren, dat ik het adres aan de security heb gevraagd, vervolgens aan de fietstaxi heb gegeven en ik daarna ingecheckt heb met mijn voucher en dus daar kon slapen. Dat was niet goed. De coördinator van de excursies was er vanochtend ook. Helemaal niet met een speciale reden dat zij er allebei waren, maar voor mij kwam het fantastisch uit. De eigenaar van de casa waar ik juist wél moest zijn heeft de hele nacht op mij gewacht en vanmorgen toch maar gebeld waar ik was. Dat wist niemand natuurlijk, want ik zat in een casa particulaires die helemaal niet door hun in gebruik is. SJOET. De casa eigenaar en de coördinator gingen met mij mee naar de casa waar ik geslapen heb. Zij konden een uitleg geven in het Spaans en na een goed gesprek, denk ik, kon ik mijn spullen pakken. Ingewikkeld verhaal… maar de strekking is dat ik dus niet goed zat.

Oke, koffer mee naar het nieuwe hostel en snel naar de bicitour trip. Het was nu pas 09.05 uur. Fjoeh, even lekker zitten en wéér bijkletsen met Astrid en Wiebe. Zij hadden ondertussen ook weer genoeg beleefd. Maar goed, de Engelse gids bracht ons naar het échte Cuba. Zo heb ik Cuba nog niet eerder meegemaakt. Ik ben er wel achter gekomen dat iedereen hier een tweede baan heeft, een baan voor de staat en een baan voor privé. Zo kunnen ze rond komen maar ook een televisie of telefoon kopen. Dat is voor hen erg belangrijk. Bellen kan ’s avonds niet meer buiten Cuba. Dan wordt het net afgesloten.

Ze laat ons verschillende plekken zien. Zo komen we bij winkeltjes waar de mensen hun producten kunnen kopen die écht van belang zijn. Zoals brood, rijst en bonen. In een boekje wordt bijgehouden wie er in huis wonen en hoeveel er al opgehaald is. Voor een hele lage prijs kunnen de mensen de basisspullen kopen. Maar écht de basis. De rest moeten ze via de zwarte markt zien te krijgen. Wat wel heel opvallend is, is dat veel producten alleen te verkrijgen zijn met de peso convertible. Terwijl dit juist de munt is die de toeristen alleen mogen krijgen. Dus veel spullen in een supermarkt kunnen de Cubanen niet kopen. Heel bijzonder.

Ook zijn we bij een oud treinstation geweest, waar de slaven vroeger aan kwamen. De oude stoomlocomotieven staan hier nog en dit wordt het treinmuseum genoemd van Trinidad. De slaven werden 40 dagen in een gebouw opgesloten. De sterkste mensen werden vervolgens per trein naar de plantages vervoerd, waar ze 20 uur per dag moesten werken. Bizar!

Ook hebben we een tabaksfabriek bezocht, waar de arbeiders per dag acht uur werken. In deze acht uur moeten ze 250 sigaren draaien. Dat is veel, héél veel!

Ook hebben we nog een art gallery bezocht. Prachtige kunst! De oorspronkelijke ambachten worden verwerkt in deze schilderijen. Ook experimenteert deze dame met veel onderscheidende technieken. Ze heeft ei schillen gebruikt in haar schilderijen, maar ook kant en andere handwerken. Alles wordt hier met de hand gemaakt. Haar werk is te bewonderen in New York en Italië. De naam van deze kunstenares is Yudit Vidal Faife. Ze is zelfs al te vinden op Facebook! Door creatief om te gaan met bezoeken aan het buitenland, kan ze op veel plekken komen. De Cubanen hebben simpelweg niet genoeg geld om een visum aan te schaffen. Door uitwisselingen en dergelijke is het beter te doen.

In elk geval is de fietstaxi tour bijna ten einde. En in een winkel vol keramiek krijg ik toch wel een beetje een schrik. In de casa waar ik verbleef, wat dus niet de goede casa was, heb ik mijn tablet verstopt onder mijn kussen. Kluizen hebben ze hier niet. Vanochtend heb ik toch wel wat gehaast mijn spullen gepakt, omdat ik de twee mannen niet te lang wilde laten wachten, maar onder m’n kussen heb ik niet meer gekeken. Wat stom!!! ‘Gelukkig’ is de taxitour ten einde en kan ik snel naar de casa.
SJIT, deur dicht. Álle winkeltjes zijn open, behalve deze. Zul je net zien…
Kloppen, bellen, nog maar een keer kloppen… er werd écht niet open gedaan. Op het moment dat ik weg wil lopen om maar weer naar de andere casa te gaan komt nét de eigenaar aanlopen. Heel vriendelijk, wat mij toch wel een beetje verbaast, doet hij de deur open en hij wist precies waarvoor ik kwam. FJOEH!! Sjongejonge, wat een gedoe.

Maar goed, toch weer opschieten want ik wil nog even op adem komen voordat ik een oldtimer in stap voor een beach tour.

Is nu weer de deur dicht van het hostel waar ik mij moet melden voor de oldtimer tour. Ah fijn, na vijf minuten wachten komt ook hier iemand aanlopen die precies weet waarvoor ik kom.

En om jullie een beetje een idee te geven van de tijd… het is nu pas 11.30 uur. En stoere oldtimer staat klaar om mij mee te nemen en de gids wacht al op me in de auto. Leuk, krijg ik onderweg ook nog wat verhalen te horen.

Heel veel verschillende stranden heb ik gezien. Cuba is een land met prachtige stranden en grote hotels. Het eerste strand is een strand waar eigenlijk alleen Cubanen komen in de maanden juni, juli en augustus. Het is dan bloedjeheet en het strand is hier niet erg mooi. Het is wel een goede basis voor veel vissers. De vissers die het eten verkopen op de zwarte markt of in de casa particulaires betalen 8 cuc (wat ongeveer hetzelfde is als 8 euro) belasting per maand. Dat is heel veel voor hen, als je bedenkt dat het maandelijkse inkomen in totaal vaak rond de 20 cuc is.

Bij het laatste strand heb ik tijd om even lekker languit te gaan, wat te eten of wat te drinken. Ik heb een uurtje ‘vrij’. Mmmm, lekker even een colaatje en dan toch een half uurtje het zonnetje in. Voorzichtig! Want het zonnetje is hier wel héél sterk.

Daarna terug naar de casa en bijkomen! En bijtypen… dat is toch wel drastisch nodig! Ennnn nog veel leuker! Het is gelukt om op internet te komen. Super!! Zó hebben jullie weer genoeg bij te lezen, tot ik weer op internet te vinden ben.

Nu de foto's nog...

De dag is nog niet voorbij! Dus, hier is het vervolg van vandaag… ik heb geen idee of jullie hier een e-mail melding van krijgen, maar anders lezen jullie dit misschien per toeval wel. Tijdens het internetten werd het ineens heel donker. En het is natuurlijk nog steeds regenseizoen. Dus of het donker werd, omdat het avond begon te worden of dat het zou beginnen met regenen wist ik nog niet zo goed. Maar aangezien de wifi tijd ook op was, leek het mij een goed idee om in te pakken en wat te eten te zoeken.

Dat is gelukt! Ik heb lekker een pizza gescoord in een onwijs gezellig tentje, met welgeteld drie tafels en vijf barkrukken. Hier heb ik gewoon voor 3,50 gegeten. Dat was een grappige bijkomstigheid. Tijdens het eten kreeg ik een sms’je van Anouk, dat zij aangekomen was in Trinidad. Super gezellig! Dus konden we mooi weer even meeten. Elke avond is er in Casa de la Musica een show. En met haar Argentijnse vriend die ze ontmoet heeft in de bus naar Trinidad hebben we hier een hele leuke avond gehad. Dans, zang en drankjes staan hier centraal.
Wij hadden ook lekker wat drankjes gescoord. De rum hier is gewoon goedkoper dan de lokale frisdrankjes. Helemaal leuk bij gekletst, salsa gedanst op m’n birkenstockjes (die toch wel erg lekker lopen, daar ben ik nu van overtuigd) en gekeken naar de andere mensen die er echt een feestje van weten te maken.

Zij gaan nog verderop…maar ik duik om 01.00 uur toch écht m’n mandje in. En dit keer het juiste mandje!