De mussen vallen nog nét niet van het dak

Gisteren ben ik gebleven bij het moment dat we richting Zanzibar zouden gaan om daar lekker wat te eten en een dansje te wagen. Het eten is gelukt, de dansjes wat minder. Maar, de avond was nog niet voorbij! Bij Cabana scheen het écht feest te zijn. En dat was het zeker! Een prachtige strandtent, heel veel lekkere drankjes en een boel gezellige mensen. We zijn op vakantie!!!! Nikiet had bedacht dat we dat maar eens gingen vieren met champagne! Ja hoor, daar kwam de fles. Maar behalve de vakantie, was er nog meer te vieren. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, was ik ook nog bezig met een studie voor gedragsexpert. Voor mijn reis ben ik druk bezig geweest om alles af te ronden en gisteren is het mailtje gekomen dat officieel alles is goedgekeurd en ik mijn diploma gehaald heb! Super fijn!! 
Dus wij stonden lekker aan de bar te kletsen, toen er ook nog eens drie bekenden aan kwamen lopen. Het waren drie Nederlandse jongens die we ontmoet hadden bij een eerder feestje en her en der ook al tegen waren gekomen. Dus dat was helemaal gezellig. Tot 02.00 uur hebben we dansjes gedaan en heerlijk meegezongen. Aan de bar hebben we nog kennis gemaakt met een andere avonturier, die is naar dit eiland verhuisd en heeft het hier helemaal naar zijn zin. 
Maar aangezien het feest afgelopen was, was het voor ons ook de hoogste tijd om de weg terug te vinden. Op de heenweg hadden we super goed opgelet en we zouden het dan ook in één keer terug moeten kunnen vinden. Juist ja, dat ging bijna in één keer! We moesten eerst naar rechts, dan naar links en dan zouden we het weer weten. De weg naar rechts ging goed. Maar de weg naar links, dat was deze toch? Nee! Toch niet. Oh, nou dan is het deze! Nee, ook niet. Ja...maar nu zijn we al weer veel te ver! Uiteindelijk hebben we het gevonden en zijn we om half 3 heerlijk in slaap gevallen. O nee, we hadden wel de wekker gezet. Alweer... want dan zouden we vandaag lekker op tijd naar Kokomo Beach kunnen. 
Om half 9 staan we op!

Nou, half 9 werd al heel snel half 10 en voor we op Kokomo Beach aankwamen was het inmiddels al bijna kwart voor 1. Het was zelfs nog wel heel bewolkt! De zon had zich verstopt achter hele grote wolken. Geen regenwolken dit keer. Iedereen op dit eiland die we spreken over de bewolking zegt dat het helemaal niks uit maakt, want daar wordt je ook bruin van. Nou... ???
De temperatuur was heerlijk! De musjes (want dat zijn het, denken wij) sprongen en fladderden vrolijk in het rond. 
Later klaarde het helemaal op en scheen het zonnetje volop. Dat was ook meteen te merken aan de temperatuur. Heerlijk warm! 
We hadden bedacht dat we vanavond lekker uitgebreid zouden gaan eten, dus rond 5 uur zijn we maar weer richting ons appartement gegaan.

Na veel speur en zoekwerk naar een leuk restaurantje wat wij nog niet kenden, zijn we aangekomen bij de buren. Ook weer zo'n leuke naam. Dit restaurantje zit middenin Punda, aan het plein met de leuke Dushi letters. Allebei hadden we pasta uitgekozen. Nikita met garnalen en ik met allerlei zeediertjes. Héél lekker! Maar vooral ook héél veel! 
Wow, wat was dat? Achter ons aan een tafeltje klonk oorverdovend gegil. Dit gegil is veel harder dan dat wij tot nu toe nog hebben laten horen. Het gegil bleef maar door gegaan, wat is er aan de hand? Wij hebben ondertussen al veel dieren gezien, maar dit nog niet! Deze mevrouw had namelijk een kakkerlak in haar nek gekregen!! Gatsie!!!! Nou, als we nog niet uitgegeten waren was het nu wel het geval. Heel vies! 
Voetjes van de vloer en op de stang onder tafel, want ik moet er toch niet aan denken dat er ineens zo'n vies beest over je tenen heen loopt. Bij de gedachte alleen al... 

We hebben wel nog heerlijk zitten kletsen met een drankje. De rust was weer teruggekeerd en de bediening, die onwijs leuk was, kwam af en toe ook even gezellig kletsen. Ook al zo'n avonturier, de meneer die hier werkt. Hij is al een half jaar naar Aruba geweest, nu een jaar op Curacao en gaat voorlopig nog niet terug naar Nederland. Toen we vertelden over de verschillende strandjes waar wij naartoe zijn geweest en dat we de bedjes helemaal niet duur vonden (zo rond de 5 euro voor een dag op een bedje), gaf hij aan dat de lokale bevolking het hier echt niet mee eens is. Hij vertelde zijn salaris... dat snapten we dan ook wel weer. De salarissen hier zijn gewoon veel lager. Maar het gekke is, dat de supermarkten hier wel aan de dure kant zijn. We moeten volgens hem naar de mini-markets. Dit zijn kleine supermarkten langs de kant van de weg waar je gewoon voor een goede prijs je boodschapjes kunt doen. Tsja, maar daar staan altijd hele grote donkere mannen. We zijn al zo veel gewaarschuwd, dat we dat risico niet nemen. 
Hij kwam niet meer bij van het lachen. Ja hoor zegt 'ie, je durft niet naar een mini market... maar staat wel met een fles champagne en een fles vodka op een strandtent, rijdt op achterliggende wegen en gaat door woonwijken in het donker waar je alleen politie tegenkomt en waar de auto's op kratjes staan. Jullie hoeven niet ongerust te worden, want de laatste twee situaties waren écht ongelukjes. Telkens als we naar de strandjes rijden, zien we achter de fabriek langs een weg lopen langs het water. Dit zag er telkens zo leuk uit, dat we die weg gingen proberen. De weg was verlicht... Eerst reden we door een klein buurtje waar de kleinste, ingevallen huisjes stonden. Er liep veel volk op straat en de sfeer was wel wat negatief. Uhm Priscil, wat doen we? Beiden hadden we bedacht dat het toch wel erg fijn zou zijn om het stuur om te gooien en vol gas weer terug te gaan naar de grote weg. Dit was misschien wat saaier om te rijden, maar wel veel veiliger. Dat hebben we dan ook meteen gedaan. En de wijk waar we doorheen reden met politie en auto's op kratjes, dat was gewoon omdat we weer een verkeerde weg kozen. We gingen links en we moesten rechtdoor. In het donker ziet alles er ook gewoon heel anders uit. 
Maar... alles is goed afgelopen en er is dus ook niks aan de hand! Wel heeft deze meneer hier hard om moeten lachen. Hij zei dat we maar beter boodschappen kunnen gaan doen bij de mini market. 

Voor morgenochtend hebben we weer de wekker gezet. Dit keer komen we er echt niet onderuit en moeten we écht op tijd opstaan. We gaan namelijk het water in met de dolfijnen. We hebben bedacht maar lekker te gaan slapen zodat we morgen vroeg in de benen kunnen. Truste!!