dag 21: de straten van Havana

Ook vandaag staat er weer een heerlijk ontbijt voor ons te wachten. Wel ietsjes later dit keer… half 9 worden we verwacht. Ik ontbijt weer  met de andere mensen die ik ontmoet heb. Het ontbijt is weer fantastisch! Heerlijk fruit, sapje en weer een ander eitje stond voor ons klaar. Tijdens het ontbijt waren we de plannen voor vandaag maar eens aan het bespreken. We hadden toevallig hetzelfde bedacht… we gaan met de hop on hop off bus op stap. Voor nog geen €5,- kunnen we een hele dag met deze bus op pad. Klinkt helemaal goed! Dus, om 10.00 uur zaten we als échte toeristen bovenin de bus.

Er was geen folder of overzicht met alle tussenstops. Dat betekende dus voor ons: eerst een heel rondje rijden zodat we daarna kunnen zien waar we uit willen stappen. Het was een groot rondje van ongeveer anderhalf uur. De grootste verschillen waren te zien en het ene deel was mooier dan het andere deel. Vooral de contrasten zijn zo groot hier. Vooral in de huizen. Het ene huis is goed onderhouden, mooi geschilderd en afgewerkt met de prachtigste beelden. Maar het andere huis is half afgemaakt en afgebrokkeld. Heel bijzonder om te zien. De stad vind ik erg groen. Mooie bomen en struiken, afgewisseld met palmbomen. Vanuit de bus kun je het straatleven al wel zien, maar is dit het echte Cuba? Ik weet het nog niet. Het lijkt wel alsof het beeld wat je nu te zien krijgt, het échte leven verbergt…

In elk geval hebben we veel gezien, maar zijn we niet op plekken geweest waar we terug naartoe willen. Dus stappen we uit de bus en gaan we verdere plannen maken. Als eerste gaan we op zoek naar Museo de Arte Colonial. Dit museum ligt aan Plaza de la Catedral, waar de Catedral de San Cristóbal de la Habana aan ligt. Deze kerk is in 1747 gesticht door jezuïeten. Het museum huist in een paleis uit de 18e eeuw en staat vol met design uit de koloniale tijd. Een prachtig museum, maar de informatie die de dames al heel snel gaven was niet te verstaan. We zijn natuurlijk in Cuba, waar de mensen Spaans spreken. Tot nu toe komen we goed uit de voeten met alle informatie, maar hier worden we toch echt niet veel wijzer van. Mooie kiekjes genomen en door naar het terras om lekker even bij te komen met een colaatje. Natuurlijk werd hier ook weer live muziek gespeeld. Wat een gezelligheid.

Terug richting het Parque Central, waar vandaan je eigenlijk de hele stad kunt in kunt. Het is namelijk centraal gelegen, vandaar ook de naam natuurlijk. Maar ik ga vanaf hier mijn eigen weg. Langs het Bacardi museum, wat geen museum meer is ga ik richting Plaza de Armas. Gisteren hebben we gegeten in een tentje wat erg goed aangeschreven staat en wat super leuk eten was. Nu ik weer trek heb, kies ik de route langs dit restaurantje om nu de andere hapjes eens te proberen. Leuk is hier, dat je bij binnenkomst een schaaltje krijgt met bananenhapjes. Die zie je hier overal. Gedroogde bananenchipjes lijken het wel. lekker met kruiden en knoflook… mmm! Ik loop verder richting de plaza en loop door de straat Mercaderes. Aan deze straat ligt het beroemde hotel waar Hemingway graag sliep. Een prachtige ouderwetse lift, compleet met rekje als deur neemt me mee naar boven naar de zesde verdieping. Hier kun je genieten van een groot uitzicht. Op de vijfde verdieping is de kamer te vinden van Hemingway.

In de straten zie ik van alles gebeuren. Je kunt uren rond blijven struinen. Je ziet groepen jongens praten met elkaar. Bij het ene groepje zijn de gebaren die ze naar elkaar maken groter dan bij de anderen. Verkopers proberen het fruit van de karren te verkopen. Dames zijn de was op aan het hangen in het raamkozijn waar het meeste glas al wel uit is. Fietstaxi’s proberen zich door de straatjes te manoeuvreren, waar ook de andere auto’s tussendoor rijden. Ergens anders wordt druk geklust aan een oldtimer. Kinderen lopen in het schooluniform met boeken onder hun arm naar huis toe. Politie, in verschillende soorten uniformen kijken rustig wat er allemaal voorbij loopt. Wat nu het officiële uniform is… is wat onduidelijk! Groen, beige, blauw, grijs… alle kleuren komen voorbij. Het afval wordt op straat gegooid. Restauranteigenaren beginnen harder te roepen en je naar binnen te kletsen. Straten zijn opgebroken. Het ene straatje smaller dan de ander, waar telefoons aan de muur hangen om te kunnen bellen.

Al ben ik niet gevoelig voor alle bestokingen van toenaderingspogingen… vervelend wordt ’t wel. Dus ik schiet de casa in waar ik ben aangekomen om even bij te komen. Vanavond heb ik met Anouk afgesproken om even bij te kletsen en de eerste indrukken te delen. Helemaal leuk. Nu dus een paar uurtjes alleen. Het klinkt misschien stom, maar dat is toch wel lastiger dan ik dacht! Ook nog eens zonder internet, wat klinkt dat eigenlijk erg!! Ik moet er nog even aan wennen denk ik. Gelukkig heeft Nikita mij wat boeken mee gegeven, waar ik maar in duik!

Ook moet ik nog even wat eten. Dus ga ik op zoek naar een restaurantje. In mijn boekje heb ik een café gezien waar je lekker zou kunnen eten. Het is om de hoek, dus ik loop er maar naartoe om te kijken. Het begint al schemerig te worden en hoewel het eigenlijk niet echt de bedoeling is dat je hier in het donker op straat loopt, heb ik toch wat te eten nodig. Hmm, het eetcafétje heb ik gevonden, maar er zit helemaal niemand te eten. Net zoals in alle andere restaurants. En ik ga écht niet als eerste wat te eten bestellen. Dus ik loop toch maar weer door naar mijn vertrouwde restaurantje ondertussen.

In het restaurantje is nog een plekje aan de bar. Ik ga  daar lekker zitten en niet veel later begint een man naast mij tegen mij te kletsen. Het is een man van rond de 65 jaar, schat ik zo in en hij is hier om als vrijwilliger aan het werk te gaan. Daarover begint hij te vertellen. Deze man komt uit de U.S.A. en sommigen van jullie die mijn Engels kennen, zullen denken huh…kun je met hem kletsen dan? Nou, dat ging eigenlijk nog heel goed! Hij vroeg aan mij welke talen ik sprak. Toen ik vertelde dat ik Nederlands spreek en een klein beetje Engels, zei hij zélfs dat hij mijn Engels wel goed vond! En hij zei het ook nog eens oprecht. Grappig! Heel leuk heb ik met hem zitten kletsen en hij vertelde over zijn hobby. Zijn hobby, of beter gezegd zijn passie, is kijken naar de straat. Hij zit op een plek en maakt foto’s. prachtig hoe hij hierover vertelt. Hij zet de foto’s op een website. Deze website krijg ik van hem als ik hem in Vinales weer tegenkom. Daar reis ik morgen naartoe en hij vrijdag. Ook vertelde hij dat hij ook een leerkracht is geweest maar nu niet meer hoeft te werken. Ik vertelde over mijn reis en zo heb ik weer een tijdje met iemand zitten kletsen. Buiten was het nu echt donker en alhoewel het helemaal niet verstandig klinkt misschien, heb ik de rekening gevraagd toen David ook weg ging. Hij vroeg mij of ik het fijn vond dat hij op mij zou wachten en iets in mij zei dat het wel een goed idee was eigenlijk. Hij bestelde een fiets-taxi en zo ben ik veilig naar het hotel gebracht waar ik met Anouk afgesproken had. Super! Geen gekkigheid, maar gewoon netjes ‘thuis’ gebracht.

In de lobby van het hotel moest ik even wachten, aangezien ik nu wat eerder was. Lekker even naar de voetbal op televisie gekeken. Want ja, de Spaanse clubs moeten ook gewoon voetballen. Ondertussen heb ik wat spelletjes gespeeld op mijn telefoon en kijk ik om mij heen of ik Anouk al aan zie komen lopen. De bewakers van het hotel vragen of alles goed gaat en ineens staat naast mij aan de andere kant een meneer. Hij dacht dat ik Spaans was! Grappig. Hij vroeg mij of ik in het hotel verbleef. Nee meneer, ik ben aan het wachten op een vriendinnetje. Ooooh zei hij. Toen raakten we aan de klets. Het is een Cubaan en hij gaf mij zijn kaartje met telefoonnummers. Het ene telefoonnummer is beter, want dat is het nummer voor Cubanen. De andere kan ik zelf bellen als er iets is. Maar, ik moet de casa laten bellen en de kosten zijn voor hem…zei hij. Op het kaartje staat het volgende: ‘especialista en oerecho inmobiliario. Asesoria en tramites migratorios. Ook mag ik hem altijd mailen en als ik weer in Havana ben kunnen we best eens meeten. Of dit een goed idee is weet ik niet en wat er van klopt, hij was in elk geval aan het werk in het hotel. Nou ja, misschien handig om achter de hand te hebben?

In elk geval kreeg ik ook een berichtje dat Anouk ondertussen was aangekomen bij Parque Central. Wat was het leuk om haar weer te zien! Zó fijn om weer iemand te zien die je dus al vaker tegen bent gekomen. We hadden ook meteen onwijs veel te vertellen aan elkaar en zijn lekker een cocktailtje gaan drinken in Floradita. Hier dronk Hemingway graag zijn Daiquiri’s. Wij snappen waarom! Nog nooit heb ik zulke lekkere cocktails gedronken. Heel fris en zuiver van smaak, niet te sterk…gewoon perfect! We kletsten over van alles… zij vertelde over haar dipje die ze heeft gehad. Die heb ik ook gehad. Het alleen ‘thuis’ komen in de casa is zo’n gek idee. Maar zij heeft dat ook! Wat een geruststelling. Het hoort er écht bij!! Al haar vriendinnetjes die ook gereisd hebben, hebben ook zulke momenten. En ze zegt dat die momenten steeds komen. Eigenlijk is het reizen een achtbaan van emoties. Op het ene moment voel je vrijheid, voel je je heel stoer en kun je de hele wereld aan…maar op het andere moment voel je je wel heel eenzaam en alleen. Dat is natuurlijk ook zo, want in Nederland stap je op de fiets of in de auto en rij je naar familie of vrienden toe. Hier is dat heel anders.
Natuurlijk hebben we het ook over hele andere dingen gehad. Familie, vriendjes, werk, het leven in Nederland en de kwaliteit van leven hier in Cuba. We schrokken wel dat het ineens al half 1 was! We hebben zo veel zitten kletsen! Snel maar terug naar de casa’s dus. Door de vies ruikende straten van Cuba lopen we terug en ontwijken we de visresten, plassen water en het andere afval wat naar beneden gegooid wordt. Het was een onwijs gezellige avond en met een super goed en rustig gevoel val ik heerlijk in slaap.