dag 28: hoe laat is het eigenlijk?

Bij het lezen van de titel van vandaag zullen jullie misschien al wel een vermoeden hebben… maar, ik was écht op tijd!!

Om 07.00 uur zat ik netjes aan het ontbijt en om 08.00 uur zat ik braaf in de bus! Écht waar!! Het was een minuutje lopen naar het bus station, dus dat was ideaal. En de stoep was goed begaanbaar, dus ik hoefde niet met mijn koffer over de kleine keien die hier door de hele stad verspreid liggen.

De bus reis ging ook weer heel voorspoedig, al moesten we dit keer wel vaak stoppen. De bus chauffeurs hebben ook allemaal dealtjes gesloten met de lokale bedrijfjes in de dorpen waar we doorheen rijden. Zo worden er regelmatig boodschappen opgehaald of broodjes gekocht bij de huizen die we onderweg tegenkomen. Tijdens de busreis heb ik een Nederlands meisje ontmoet, Corine, die ook alleen reist. Zij is nu voor twee weekjes in Cuba en heeft nog twee weken te gaan. Zij is heel goed voorbereid op pad gegaan, maar heeft nog niet overal de casa’s vastgelegd. In elk geval ging haar reis ook naar Camagüey en hebben we onwijs leuk zitten kletsen.
Bij aankomst in Camagüey zou ik opgehaald worden door de mensen van de casa, want ik heb natuurlijk wel geleerd van de laatste keer in Trinidad. Het gaat me écht niet weer gebeuren dat de taxi me naar een hele ander casa brengt. Corine zou met mij mee gaan en de man die ons op komt halen vertelde dat het écht wel mogelijk was om in dezelfde casa te slapen.
Met het adres in mijn hand en de voucher van de casa, stapten we uit de auto. Maar ook dit weer, stonden we bij een verkeerd adres. Nee meneer, dit is écht niet onze casa. Hij had ondertussen al Corine haar backpack uit de auto getild en mijn koffer, heel verstandig, nog even laten liggen. Oh… daar was hij dan weer niet zo blij mee. Dus, nog een stukje verder rijden en ja hoor… we kwamen bij een veel mooiere casa uit (van de buitenkant dan, want binnen waren we nog niet geweest). Na geregeld te hebben dat Corine in dezelfde casa kon slapen hebben we de spullen hier neergelegd en zijn we de stad in gegaan. Twee nachtjes hebben we hier te gaan.

Toen we de bus met de stad in reden, zag ik het nog niet zo zitten om hier voor twee nachten te vertoeven. Het regende enorm en de stad zag er niet heel gezellig uit. Misschien dat het door het weer komt! Daar houden we het nog maar op. Op de kaart leek het ook een heel stuk voordat we een beetje in het centrum zouden zijn.
Eerst maar eens op pad om de buurt écht goed te verkennen. En ja, het regent nog steeds! Maar we laten ons echt niet tegenhouden door de regen! Al mis ik mijn paraplu toch wel een beetje… die heb ik vanuit Curacao toch maar met Fekke mee naar huis gestuurd, aangezien ik dacht ‘m echt niet nodig te hebben! Hmm, da’s toch wel het eerste wat ik mis van mijn spulletjes. Maar we gaan er gewoon vanuit dat ik ‘m verder niet nodig zal hebben!

Eigenlijk valt het ook allemaal wel reuze mee. Een wandelingetje van ongeveer 10 minuutjes brengt ons middenin een grote winkelstraat waar we ‘de beste hamburger van Camagüey’ kunnen scoren. Nou, laten we dat dan maar doen!
Hadden we dat maar niet gedaan, want jeetje… het was werkelijk niet te eten!

In mijn boekje hadden we iets gelezen wat we wel graag wilden bezoeken. In “Iglesia de Nuestra Senora de la Merced” was een kelder waar we graag heen wilden. Hier zijn skeletten te zien van voor 1814. Vroeger was hier namelijk een ondergrondse begraafplaats. Na een zoektocht hebben we de kelder gevonden en heeft een Spaanse dame ons de verhalen verteld over deze kelder. Prachtig!

Na een wandeling door de stad op zoek naar de verschillende pleinen, kwamen we een plein tegen met onwijs gezellige barretjes. En in deze barretjes kun je ook hele lekkere cocktails drinken. Dus met een mojito zitten we lekker aan de bar te kletsen. Totdat er twee Cubanen lekker tegen ons beginnen te kletsen. Maar in mijn boekje stond ook dat als je in Cuba bent, je ook écht een bezoek moet brengen aan de bioscoop. Om 18.00 en om 20.00 uur begonnen er films, dus het bezoek hebben we waar gemaakt.
Eigenlijk waren we wel nog wat te laat!! En niet omdat we te verdwaald waren… Op weg naar de bioscoop liepen we langs ‘casa de la cultura’. Hier was een dans voorstelling, gegeven door kinderen van een jaar of 7 à 8. Wat was dát speciaal om te zien! Het was zó leuk om naar te kijken. Zo soepel en passievol! We mochten zelfs even binnen kijken en filmen. Na afloop van de show zorgden de toeschouwers er zelfs nog voor dat ze voor ons gingen poseren, zodat wij even een fotootje mochten maken.
Daarna maar snel door naar de film! De film ging over Marilyn Monroe. De film, in een klein zaaltje waar nog twee andere Cubaanse mannen zaten, was in het Engels gesproken en Spaans ondertiteld. Maar alsnog heel lastig te begrijpen. Het ging allemaal zó snel. En het was ook geen film zoals wij gewend zijn natuurlijk. Het is al bijzonder dat hier überhaupt een bioscoop is.

Na afloop van de film nog even afsluiten met een cocktailtje, maar daarna toch weer de weg terug zoeken naar de casa. In het donker ziet het er heel anders uit dan overdag. Maar na een lange weg rechtdoor, een keer rechts en een keer links waren we toch weer terug bij de casa.