dag 35: wat zullen we drinken?

08.30, stond er op mijn voucher. Dan zou de tocht richting Holguin vertrekken. Alle was weer bij elkaar gesprokkeld, want ja… ook dat moet gebeuren. En in mijn koffer vol met zooi, heb ik ook écht wel handige dingen meegenomen: een waslijn en wasmiddel. Nog even heerlijk ontbijten en wachten maar! Want om 08.30 uur stond er natuurlijk nog geen taxi voor de deur.
Na eventjes gewacht te hebben zag ik een donkerkleurige auto voorbij rijden waar vrij harde muziek op stond. Daarom werd mijn aandacht ook naar deze auto getrokken. Wel reed hij met een flinke vaart voorbij, dus van de muziek kon ik niet écht iets horen. Nog wat bussen, tractoren en andere auto’s reden voorbij… maar nog steeds geen taxi.
Ah! Daar is de auto met muziek weer. Of ik de chicka ben die naar Holguin moet? Althans… dat begreep ik uit zijn verhaal. Dus volmondig riep ik: ‘si!’ Want dat was ook zo. Ik moet in ieder geval richting Holguin. Uiteindelijk hebben we maar een half uurtje hoeven wachten en konden Corine en ik bij deze jongen instappen. Al snel kwam er nog een jongen aanlopen. Hadden we gewoon twee privéchauffeurs. Dat is nog eens goed geregeld! Zou de rit dan zo lang duren, dat ze vaak moeten wisselen? Nee, het zou een rit worden van ongeveer vier uur. Iets langer…
Dat was wel gek, want Astrid en Wiebe hadden dezelfde tocht gepland staan en zouden er ongeveer zes uur over doen. Zij hebben het eerste stuk al eens gereden en hebben ons al een beetje gewaarschuwd voor wat ons te wachten staat. En daar was geen woord over gelogen!

We reden weg in een ‘luxe’ personenwagen, Baracoa uit richitng Holguin. Op de weg was het aardig druk met fietstaxi’s, paard en wagens en grote vrachtwagens. Deze jongen kende de weg geloof ik, het leek erop dat hij deze weg dagelijks reed. Hier was ook nog wel een prima asfaltweg waar we overheen reden. Maar al snel veranderde deze weg in een soort zandweg, met wat kleine stukken asfalt her en der. Grote gaten in de weg, mensen die langs de weg liepen en auto’s die van links naar rechts slingerden om de mensen en gaten te ontwijken. Je zou denken dat je dan wel een beetje rustig rijdt, maar deze jongen niet hoor. Hij had het gas erg goed gevonden. Af en toe kon hij de gaten en hobbels van stenen niet helemaal meer ontwijken en kon ik nog net op tijd bukken om niet met m’n hoofd tegen het dak te stoten.
Dan maar een beetje onderuitgezakt naar de omgeving kijken en proberen om wat te slapen. De muziek die ik eerder vanochtend hoorde stond trouwens nog steeds net zo hard en werd af en toe op pauze gezet als één van de jongens gebeld werd. Dat was vaak. Het liedje werd met gemak zo’n zes keer onderbroken. Met nog steeds de gaten in de weg en het stuur wat van de ene naar de andere kant werd gegooid. Spannend was het niet, maar ik was toch wel blij dat er geen tegenliggers kwamen als deze jongen hele stukken weg aan de linkerkant reed.

Nu snap ik ook wel waarom onze reistijd een stuk korter was dan die van Astrid en Wiebe…wij vlogen over de weg. Zelfs met tussenstops kwamen we na vier en een half uur aan. Want onderweg hebben de jongens ons nog wel even getrakteerd op een heerlijke Cubaanse pizza langs de kant van de weg. Alhoewel je eigenlijk wel gewaarschuwd wordt voor het eten langs de kant van de weg, durfde ik het hier aan. Een typisch Cubaanse pizza, geserveerd in een kartonnetje…lekker hoor! Een zachte deegbodem met wat tomatensaus en kaas. En nog warm ook!

Na ongeveer twee en een half uur veranderde de hobbelige, steenachtige weg in een weg met ‘goed’ asfalt. In elk geval geen brokken asfalt met zand, maar gewoon een asfaltweg. Al moet je dit niet té letterlijk nemen, want ook dan zitten er genoeg gaten en kuilen in de weg. Maar dat was in elk geval een stuk comfortabeler dan het eerste stuk.

Aangekomen bij de casa, werden we vriendelijk begroet door de eigenaar en eigenaresse met drie leuke honden. Twee kleintjes en een herder. Haha, één van de grote stoere jongens wist niet hoe snel hij weg moest duiken. Dat was dan wel weer heel grappig om te zien. Zó stoer in de auto, maar zó snel rennen voor een hond.
De casa was ook hier weer super goed verzorgd. En na een sms’je van Wiebe en Astrid hebben we gezellig met z’n allen gegeten.
Een lekker stuk varkensvlees, met zélfs… patatjes!! Wow, dat was lekker!! Heer-lijk! Zij hadden trouwens ietsjes langer gedaan over de reis…hihi zeven uur!

En wat de titel van vandaag betreft....overal waar we kwamen om iets te drinken te scoren, zijn we met hetzelfde gemak weer weg 'gestuurd'. Water halen in de supermarkt, cola halen bij een cafetaria of een cocktail bestellen in een kroeg... voor mij was het best logisch, maar voor hier niet hoor! Dit kan dus gewoon niet...

Ach, het was weer een gezellige avond en gaan eerst maar weer eens lekker slapen. Truste!!